Richard van der Naald
Met de enorme groei van het gebruik van social media raakt de term “social learning” steeds meer in zwang. Je komt het dan ook tegen op allerlei sites en blogs over leren en ontwikkelen.
Met de enorme groei van het gebruik van social media raakt de term “social learning” steeds meer in zwang. Je komt het dan ook tegen op allerlei sites en blogs over leren en ontwikkelen.
Men bedoelt hiermee leren met gebruikmaking
van social media. Het gaat dus over hoe technologie (informeel) leren
faciliteert.
Daarmee is dit iets anders dan Social
Learning, zoals dat in de jaren zeventig van de vorige eeuw is geintroduceerd
door Albert Bandura*, een Amerikaanse Leerpsycholoog die o.a. aan de vermaarde Stanford
Universiteit onderzoek heeft gedaan naar hoe mensen elkaars gedrag overnemen in
sociale situaties. Hij heeft onder meer een beroemd onderzoek op zijn naam
staan naar hoe kinderen agressief gedrag overnemen van volwassenen. Het zgn.
“Bobo Doll Experiment” http://www.youtube.com/watch?v=eqNaLerMNOE
Eerder hebben we op deze blog gesproken over “Leren
door afkijken”. En dat is de kern van Bandura’s Social Learning theorie.
Want bij
social learning wordt een persoon gemotiveerd door het observeren van een
model, zijn of haar gedrag en de consequenties hiervan. Door het zien van de
opbrengsten van dat modelgedrag kan een persoon aangezet worden tot het
vertonen van soortgelijk gedrag. Deze “modeling”, zoals Bandura dat noemt,
wordt beinvloed door overeenkomst in eigenschappen tussen model en observant, het
zien van opbrengsten en effecten door de observant en het feit dat meer
personen dat bepaalde gedrag vertonen.
Social learning werkt op vele terreinen, bv. bij
het ontwikkelen van leesgedrag bij kinderen doordat ze dat gedrag overnemen van
hun ouders, het overnemen van agressief gedrag van modellen, het omgaan met
conflicten, het ontwikkelen van rolgedrag, maar (deels) ook het ontwikkelen van
moreel gedrag, het onderscheiden van goed en kwaad, enz.
En dat is natuurlijk niet hetzelfde als met sociale “speeltjes” op internet in de
weer zijn. De technologie maakt natuurlijk interactie mogelijk met “peers”, die
veel op ons lijken. En natuurlijk zijn er eindeloze mogelijkheden om (live)
videobeelden te maken en te bekijken, waardoor gedrag ook kan worden
waargenomen. Daarmee kan social
learning zeker worden ondersteund.
Maar het gaat uiteindelijk om “the real thing”:
échte
mensen, écht gedrag in échte situaties, waarin individuen hun eigen agenda hanteren en die
niet volgens een vooraf bepaalde structuur of sequentie verlopen.
En dat is wat social media vooralsnog niet te
bieden hebben.
Daarmee is niet gezegd dat social media geen
rol kunnen spelen bij leren. Maar dan hebben we het veeleer over E-learning dan
over Social Learning.
*Bandura, A. (1977) Social Learning Theory. Englewood Cliffs
: Prentice-Hall
